Oι πρώτοι οικιστές της Σκήτης ήταν Έλληνες

αναχωρητές, που ήρθαν και έχτισαν στον χώρο αυτό τον 

αρχικό ταπεινό Ναό του Προφήτη Ηλία και γύρω του τις 

φτωχικές καλύβες τους. Ζούσαν, ιδιόρρυθμα και

ευαρεστούσαν τον Κύριο με την αυστηρή ζωή και την

εγκράτειά τους, ώσπου στα 1757, ήρθε και εγκαταβίωσε

στη Σκήτη ο διάσημος και φωτισμένος Ιερομόναχος

Παίσιος Βελιτσκόφσκυ, με τη ρωσόφωνη συνοδεία του

και έδωσε σ᾿ αυτή τη διάσταση μιάς έντονης πνευματικής

κοινοβιακής ζωής. 

Φεύγοντας από το Άγιον Όρος το έτος 1763, άφησε πίσω του αξιόλογο πνευματικό έργο και έμεινε γνωστός ως ο κτίτωρ της Ιεράς

Κοινοβιακής Σκήτης του Προφήτου Ηλιού, σε πολλά σημεία της οποίας δεσπόζει η αγία μορφή του, διότι είναι ανεγνωρισμένος Άγιος της Εκκλησίας μας και το ιερό του Λείψανο φυλάσσεται στην Ιερά Μονή του Νεάμς της Ρουμανίας. Οι άξιοι διάδοχοί του και ιδιαίτερα ο όσιος Γαβριήλ, κοπίασαν πολύ για την ανέγερση του πελώριου Καθολικού και των άλλων μεγαλόπρεπων κτιρίων της Ιεράς Σκήτης, που έφθασε σε μεγάλη ακμή από κάθε πλευρά». Όταν όμως επεκράτησε το Κομμουνιστικό καθεστώς στην Σοβιετική Ένωση και έπαυσαν να έρχονται χρήματα και μοναχοί από την Ρωσία και την Ουκρανία, η Σκήτη γνώρισε μεγάλη παρακμή. Από το έτος 1917 και έπειτα μέχρι το έτος 1972, η φθορά του χρόνου και η εξαφάνιση πολλών κειμηλίων σημάδεψαν την φυσική και πνευματική ερήμωσή της και την σχεδόν ερειπιώδη κατάστασή της, ώσπου με την έγκριση της Ιεράς Μονής Παντοκράτορος, στην οποίαν υπάγεται η Σκήτη, εγκαταστάθηκε σ᾿αυτήν η σημερινή δραστήρια ελληνική Αδελφότητα και άρχισε μια νέα περίοδος ζωής και προόδου, που συνεχίζεται σε όλους τους τομείς και είναι εμφανής.