5. H σπηλιά αυτή κατά πάσαν πιθανότητα ήτο καταφύγιον ασκητών κατά τους περασμένους αιώνες. Τελευταία έμενε σ' αυτήν

κάποιος φτωχός ερημίτης, ό Γέρων Έφραίμ ό Κουτάλας, κατ' άλλους ό "Ταλαίπωρος" ή καί "Τάλας". Ό Γέρων Έφραίμ ήταν πολύ άκτήμων καί πενιχρότατος ασκητής. "Εμενε σ' αυτήν τήν σπηλιά, ή οποία ευρίσκεται στά "Ανω Κατουνάκια καί τό εργόχειρο του στά κάπως νεώτερα χρόνια του ήτο κουτάλας, δηλαδή έφτιαχνε ξύλινα κουτάλια τά λεγόμενα παλαιότερα κοχλιάρια. Ή σπηλιά πού έμενε φαίνεται μέχρι σήμερα αριστερά τοϋ μονοπατιού πού οδηγεί άπό Κατουνάκια προς Κερασιάν. Φαίνεται άπό μακρυά, ότι ήταν ή σπηλιά αυτή κάποτε κατοικήσιμη, διότι ή μιά της πλευρά είναι κτισμένη μέ πέτρες. Ό μακαριστός Γέροντας Έφραίμ έκανε οίκητήριόν του τήν σπηλιά τήν ίδια καί έμενε μέσα σ' αυτήν. "Ομως ένεκα τοϋ κρύου τοϋ χειμώνος καί της υγρασίας της σπηλιάς, ήναγκάσθη στά τελευταία του νά εγκατάλειψη τήν σπηλιά, κρίνας αυτήν ανθυγιεινήν καί νά κτίση πιό πάνω ένα ταπεινό καλυβάκι μέ πέτρες. Στά τελευταία του χρόνια δέν έκανε εργόχειρο άλλα γυρνούσε καί τόν βοηθούσαν οι γύρω Πατέρες κι 'Ερημίτες οί κάπως πιό "εύποροι". Μάζευε καί κάποτε σαλιγκάρια καί τά έπαιρνε στους Δανιηλαίους, στον γέρο Γερόντιο καί τόν πλήρωνε καί κάλυπτε έτσι τίς ανάγκες του, πολύ πενιχρά καί φτωχικά

6. Σε  αυτήν τήν «κεκρυμμένην καί απόκεντρον γωνίαν» μετακινήθηκε ο Ἀκάκιος καί ανεζήτησε τήν κατοικίαν του εἰς ἕνα μικρόν 

Σπήλαιον, τό ὁποῖον μέχρι σήμερα φέρει τό ονομά του. Εἰς τό μέρος αὐτό ἀπεφάσισε νά στήση τήν Καλύβην του καί νά κλείση ἐκεῖ τόν κύκλον τῆς ἀσκητικῆς του ζωῆς, ταλαιπωρῶν καί κατατήκων τήν σάρκα, ἐν πείνῃ καί δίψῃ, ἐν κόποις καί μόχθοις, ἐν ψύχει καί γυμνότητι καί μυρίαις αλλαις κακοπαθείαις. Τό Σπήλαιον, πού εἶχε μεταβληθῆ εις κέντρον πνευματικῆς ἀκτινοβολίας, δεσπόζει σέ ὅλη τή Σκήτη καί κατέχει θέσιν ἐξαιρετική, από τήν οποια ατενίζει κανείς τήν ἀγέρωχη καί ὑπερήφανη κορυφή τοῦ Ἄθωνος, ἀλλά καί τήν ἀστραφτερή καί ἀπέραντη θάλασσα τοῦ Αἰγαίου. Ἡ εἴσοδός του εἶναι στενή. Ἔχει μῆκος πέντε μέτρων καί τό ἐσωτερικόν του εἶναι πιό εὐρύχωρο, μέ διαστάσεις 2Χ3 μέτρα. Διατηρεῖται ἀκόμη ἐκεῖ τό κρεβάτι τοῦ Ἁγίου, τό ὁποῖον ἀποτελεῖται ἀπό κορμούς μικρῶν δένδρων καί σώζεται τό ἐργαστήρι του. Διακόσια καί πλέον χρόνια διατηρήθηκε ὡς κειμήλιον ἡ λευκή κάπα του (λιάρα). Τήν εἶχε φέρει ἀπό τό πατρικό του σπίτι καί αὐτή ἦταν τό μοναδικό στρῶμα καί σκέπασμα σέ ὅλη τή ζωή του. Ἔξω από τόν ναΐσκον του Μονυδρίου τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου εἰς τά Καυσοκαλύβια σώζεται ἀκόμη ἡ λιθόκτιστη κέλλα (κελλίον), τήν ὁποίαν ἰδιοχείρως ὁ Ἅγιος ἔκτισε, πρός μικράν ἀνάπαυσιν τῶν πολυπληθῶν ἐπισκεπτῶν του, ἐνῶ ὁ ἴδιος ἐκάθητο πάντοτε εἰς τό σπήλαιον. Σύμφωνα μέ τήν παράδοσιν εἰς τό Σπήλαιον αὐτό εἶχε κατοικήσει πολύ παλαιότερα ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Καυσοκαλύβης. Διά τόν λόγον αὐτόν ἡ Σκήτη πού συγκροτήθηκε ἔπειτα ἀπό ἀρκετά χρόνια στήν περιοχή αὐτή, ὠνομάσθηκε «Σκήτη τῶν Καυσοκαλυβίων» καί ἀργότερα «Καυσοκαλύβια». Σχετικά μέ τήν ὀνομασία τῆς Σκήτης, οἱ βιογράφοι τοῦ ὁσίου Μαξίμου δέν κάμνουν λόγον. Τό ἀναφέρει ὅμως ὁ ἱερομόναχος Ἰωνᾶς στή βιογραφία τοῦ Ἀκακίου, βασιζόμενος στήν παράδοσιν, πού τόσο ζωηρά διατηρήθηκε ἐπί ἑπτακόσια χρόνια περίπου. Γιά ἕνα μικρό χρονικό διάστημα ὁ Ἀκάκιος ἀσκήτευσε μόνος του εἰς τό Σπήλαιον, μέ τήν ἐλπίδα πάντοτε εἰς τόν Θεόν καί μέ μοναδική συντροφιά ἕναν εὐχάριστον φτερωτόν «ἄγγελον παρήγορον», διά τόν ὁποῖον ὁ ἴδιος ἔλεγε ὅτι ἐφαίνετο τό πρωῒ ἕνα ὡραιότατον πουλάκι, ὡσάν τρυγώνι καί καθήμενον ἐπάνω εἰς τό δένδρον «τό ἄριον» ἐμπρός εἰς τό σπήλαιον, ἐκελάδει μίαν θαυμαστήν μελωδίαν, ὁπού ἀκούοντάς το, ἔφευγε κάθε λύπη ἀπό αὐτόν καί ἐγέμιζεν ἡ καρδία του ἀπό πνευματικήν χαράν καί εὐφροσύνην.

Ποτέ του δέν εἶδε ἕνα τόσο χαριτωμένο πτηνόν καί ποτέ δέν ἄκουσε τόσο μελωδικό κελάηδημα. Ἦταν ἀληθινή χαρά καί θεία ἐπίσκεψις διά τόν Ὅσιον. Ἔφυγε ὅμως τό πουλί ὁριστικά, ὅταν ἄρχισαν νά συγκεντρώνωνται γύρω ἀπό τό σπήλαιον καί ἄλλοι μοναχοί.